Son Kez Ağladım.

Verdim ona canımı gitti…

Ki sen bu gidişi “asil” sayanlardansın. Karşıma çıkacak yüzün yok, yerin dibinden konuşuyorsun. Bilirim, bu yara iyileşmeye meyilli değildir. Ama hiç değilse yerin üstündedir. Senin sevda diye yüreğin sanıp taşıdığın yerde olamam ben.

Ki ben hiç küçülmedim.

Bunu hatırla sen. Başka bir dünyadan sesleniyorum sana artık. Ne sesim kalır hatrında, ne bir gülüşüm. Bir kalabalık gördüğünde yalnızlığını anlayacaksın tekrar tekrar. Savaş çanları çaldığında sığınacak mezar arayacaksın o titreyen yerin lanet dibinde. Batıyor güneş en yüce dağların ardına ve bir daha asla doğmayacak ufacık dünyana. Bilirim çok sevmişsin beni nasıl soktuysan beni yerin dibine, sende girdin aynı şekilde.
Ben şimdi yürümekteyim o topraklarda. Üstüm başım toprak kokar belki, ama üzerindeyim yerin. Çınlasın şimdi kulakların. Eğer hala içindeysem yürüdüğümüz yolun altına gel, ayak seslerimle sana en büyük ayrılık şiirini yazdım. Dinledikçe utanasın, utandıkça derinlere batasın diye.

Ah!
Ah bu ziyansız kalbim.
Keşkeleri silen yüreğim şimdi “Boş ver” sefasının pezevengi.
Sen
Kendine yan.
Kendi kendine yan.

…

Sen ki canımın canını yakan.
Ey çiçeklerin en şerefsizi!
Ey kulların en perişanı
Sana okuduğum beladan ben korkarım.
Her kime inanıyorsan, kime güveniyorsan yerin dibinde;
Sığın şimdi onun eteklerine.