İlk göz ışıltısı
İlk kalp çarpıntısı
Yol verin.
Yaşamak için bunu kavanozda saklamaya gerek yok.
“…”
Avuçlarımda büyüttüğüm masumiyet sığmayınca solmasını bekledim. Evet, belki yanlış yaptım fakat bunu ağlaya ağlaya yaptım. Bilmiyorum bir saksıda yetiştirebilseydim eğer böyle olmazdı. Etrafımda yaşayan herkes bu çiçeğe gözünü dikti. Kimisi yapraklarından kopardı gitti, kimisi gövdesini inceltti. İçimde hiç büyümeyen bir çocuk vardı hani? Masumiyetime göz dikenlerin asıl amacı o çocuğu kollarını kesip dilendirmekmiş. Masalcı bir amca söyledi.
Ama o günden sonra aynaya bakarken utanmadım hiç. Sevilmek güzel geldi bana, gülümseyişlerimin ışıltısı değişti ve kalbimin ritminde bir farklılık söz konusu. En sevdiğim öğün oldu ailemle yaptığım pazar kahvaltıları. Hep birlikte geç uyanıp hep birlikte güldük. Sonraları öğrendim ki gülmek çok güzel.
Egolarımın kabuk bağlamasına izin verdim çok sonraları. Kabuk bağlamadan önce onlar çok yıprandım ben. Daha içimdeki o çocuğun bile farkında değilken ben kim bilir kimler kirletti masumiyetimin ellerini. Bir gün gözyaşlarımla yıkadım çocuğumu ve kabuk bağladı içimde ego adına ne varsa.
Çok düşündüm yitirdiğim şeyleri. Elimde bir fener ile aradım hem yitirdiklerimi hem de yitip gidenlerin sırtına binip kaçan masumiyetimi. Keşke diyorum şimdi, keşke içimdeki çocuğa konuşmayı öğretseydim de ben karanlıkta elimde fenerle biçare dolaşırken “ben buradayım” diye haykırsaydı. Boşuna karanlıkta ürpertmeseydim güngörmemiş duygularımı.
Gözyaşı ve hüzün yumağı yerini eşsiz kahkahalara bıraktı şüphesiz. Çok sevindim ben, çok mutlu oldum.
Şeytanlara kurban ettiğim şeyleri şimdi melekler koruyor. Evet, melekler koruyor.
Seni seviyorum.
Keşke.
“…”
Kız çocuğun mezarından kalktı
Son kez elini sürdü o soğuk taşa
Yüreğini okşadı
Ve
Perde.
[Masumiyet Rüzgarı]