Ey Ayazsız!

Aynı kutuplu kelimeleri bir cümlede toplamak gibi seni sevmek.

Biraz eksilsem olacak gibi ama senden de biraz artar diye korkuyorum.

Kutuptan sevildiğin için mi çözülmüyor yüreğin? Yalan bir ezgi dolanmış diline. Kendini kandırmaktan büyük zevk alıyorsun.
“Aşka düşmüşsün” belli, buna sen bile şaşıyorsun.
Seni bir başkasıyla kıyaslayana omuz oluyorsun.
Daha da ileri gidiyorsun

Beyaz giydirmiyorsun, dönsün dolaşsın gelsin istiyorsun.

Yalvarıyorsun

Çok yürekten dökülüyor gözyaşların.
Çok tazyikli

Çok tuzlu

Çok sensiz…
Kendin ol biraz. Sen biteli çok olmuş
Adın yankılanmaz artık Ankara sokaklarında. Sende resmi bir yalansın artık, hem de buz tutanlardan…

Not: Soysuz sevgiliye yıpranmış öğütler’in devamı değildir.
Sadece yaşanmışlıklar benzetilmiştir.