ç a y
Bir dondurma şemsiyesinin altında güneşten sakınırken biz unuttuğumuz güzel anıları birbirimize hatırlatıp mutlu oluyorduk, yoktan yere hem de. Yılın büyük bir bölümünde üzerinde buz misafir eden kaldırım bile razıydı bizden. Sayısını hatırlayamadığım kadar çok çay içtik. Biz yaklaşan hüzünlü günlere önlem olması için o gün çok güldük. Sonra büyük bir kamyon yıkılan eski evlerin arasından çıkıp tozu dumana kattı. Kısa bir an huzursuz olduk. Sonra o kendi önünde duran çay bardağını unutup eliyle benim çay bardağımı kapattı. Tozdan korunup göz göze geldik. Çayı çok sevdiğimden değil ama beni çok sevdiğinden […]
Şekil A-1
mirfanK’12 – iyi ki ağabeyi.