Önsöz: Gelincik’e ithaf edilmiştir. Onun düşlerindeki hikaye, tarihler bugünü gösterirken yaşanmıştır. Gerçek hayattan itina ile çalınmıştır.

Sadece bakışarak sevdiniz mi hiç?

Sevin o zaman.

Bir sabah uyandığımda sırtımda bir ağrı hissettim. Kalbimin sızısı yayılıyordu yüreğime artık. Vücudumda kalbimden başka ağıran başım vardı. O da dün akşamdan kalmanın yan etkisiydi. Büyülü bir gecenin sade bir sabahıydı yaşadığım. Ama hatırımda sadece “o yanağın sıcaklığı” ve “kaçamak bakışlar” vardı. Dudaklarım kurumuştu, suyla ıslattım biraz. Gözlerimi ovuşturdum ama uyanmak için değil o gözleri tekrar gözümün önüne getirmek için. İkimiz de sarhoştuk, ben daha az içtim daha çok vuruldum o daha çok içti ama ne hissetti bilinmez. Sonra çok az gördüm o kızı. Ama biz hep bakıştık.

Yalın ayak sevmelerin en savunmasızıydı bizimkisi. Bir gece yine bir dost sohbetinde gördüm onu. Masmavi gözleriyle beni izliyordu süreki. Yanaklarımız daha sıcaktı ilk geceye nazaran. Ama gözlerimizin sevdası aynıydı. Sürekli parmaklarımızla oynuyorduk. Sonra bir çiçeğin yanına geçti o. Çiçeğide görmedim hiç. Nefesini duydum onun. Aynı tonda gidiyordu sürekli. Yerdeki parkelerin arasına kaçan tozlardı o gecenin asıl konusu. En azından bizim için öyleydi.

Birbirimizi sadece koşuşturuken görüyorduk, sadece gülümsüyorduk. Sesine hasret kaldım çok uzun zaman. Sonra duyduğum da da hayran kaldım yine çok uzun zaman. Koşmasın isterdim hep, dursun bir yerde “sol yanını” doldurayım isterdim.

Bir akşam yine beraberdik. Daha yakındık, nefes gibi. Gözlerimizle ortamdaki şeyleri tek tek kontrol edip birbirimize gösterip gülüyorduk. O gülünce dünya afallıyordu, dakikalar şaşırıyordu. Kıyamet kopuyordu o gülünce. Bana yeniden aşk şarkıları söyletiyordu sessiz sessiz. Sonra yanımıza başka insanlar geldi. Belki ilk kez o akşam kıskandık birbirimizi. Çünkü konuştuğumuz insanlara bakmadık hiç. Sadece birbirimizin gözlerine baktık dakikalarca. Hiç ayırmadan, hiç göz kırpmadan. İçkilerimiz süzülürken çenemizden boynumuza, aşkımız çıkarken yüreğimizden sırtımıza; tıpkı o ilk gecenin verdiği sırt ağrısı gibi sızlarken vücudumuz, biz sadece bakıştık.

Odamın sessizliğine gömüldüğümde onun hayalini oturdurdum işte şu karşıdaki koltuğa. Başlardım konuşmaya. Bazen sarhoş olduğumda açılırdım kibarca. Venedik maskesi yüzümdeyken adımı söyler, maskeyi indirir onu sevdiğimi söylerdim. Yokluğunu sesime doyururdum gecelerce. Kim bilir kaç gece böyle sabaha vardı. Kim bilir benimle beraber kaç çaresiz karşıladı o güneşi tüm gücüyle… Ne kadar gücü varsa artık. Ne desem sana boş. Bir imkansızlığı kovalamaktan başka bir şey yapmıyoruz. Aslında kovalamıyoruz. Çünkü konuşmuyoruz. Bilirim, biz ne zaman konuşsak o geceye 3 damla kan damlar. Sadece ağzı var insanların burada. Sadece konuşuyorlar. Ama kalbi olan bir insanı kalbimle konuşturmak bana gurur verdi, gurur ötesi duygulara büründürdü. Yüreğim sevinç gösterileri yaparken aşkın semalarında ben onun hayaliyle uyudum, onun rüyasıyla uyandım.

Masum bir sevda nasıl yaşanırdı ki böyle? Başka insanlar yanaşırken yanımıza biz sadece kaçtık. Ama birbirimize doğru değil. Sırf kan damlamasın o güzel gecelere, sırf o geceler bembeyaz sabahlara varsın diye biz birbirimizden de kaçtık. Biz çok büyük vurgun yedik. Herkes şahit. Duvarlar, çiçekler, sadece ağzı olmayan insanlar, herkes, herkes şahit!

Sonra bir gün doğdu, ben hiç uyumadım. Günü doğuran ebe misali camın önünde boş boş baktım beyazlıklara. Bir önceki akşam onunla konuştum. Havadan sudan konuştuk. Hava ve su hiç bu kadar anlamlı ve güzel olmamıştı. Düşmemek için koluma girdi, ben yüreğine düştüm. Gece boyu onu izledim, o da beni izledi. İçim titriyordu ona her bakışımda. Bir kareyi resmettik beraber. Beğenmedik sonra, tekrar resmettik. Biz o kareye çok yakıştık. En güzel gecemi sordu bana. “İlk geceden” bahsettim. O da “benim en güzel gecem O gece” idi dedi. “Sende o geceye dair çok fotoğraf var, bende arada sırada o fotoğraflara bakıyorum. Hepsi çok güzeller” dedi. O da biliyordu ki “Onun kadar güzel değildi hiçbir gece.” Gece bitti biz sadece iyi geceler ve iyi günler dilekleriyle vedalaştık. Bu yarım kalmak değildi daha fazlasıydı. Biz bunu haketmemiştik ve henüz farkında değildik bu haketmemişliğin.

Sabah boş boş dolaşırken koridorlarda ben.,
Onu gördüm.
İlk günkü kadar güzel
Bir o kadar masum
Yalın
Yeni uyanmış
Işıl ışıl gözleri
Ve
Gülüşleri ile

Onu gördüm.
O’da beni.

Sonra yaklaştık birbirimize. O sabah bizden başka kimse uyanık değildi. Biz de rüyadaydık zaten. Son günümün ilk ışıklarına doğan başka bir güneş daha vardı. Güneşin yanına gittim yüreklerimiz yer değiştirdi. Hiç yapmadığımız şeyleri yaptık. Konuşmaya başladık. Çok fazla çene çaldık o merdiven boşluğunda. Yürüdük beraber sonra. Sonra dışarı çıktık karların üzerinde yürüdük. O kola içiyordu bense onun soluduğu havayı…

O ilk geceden kalma çok fotoğrafımız vardı. Onları almak için bana geçtik. Hayalinin oturduğu koltuğa oturdu, hayalinden farklı olarak konuştu. Ama ben hayaline yaptığım gövde gösterisini ona yapamadım. Yapamazdım. Ben fotoğrafları hazırlarken biz yine bakıştık sonra ufak bir tebessümle bunu ölümsüzleştirdik.

Beraber dışarı çıktık yine. Yürüdük bir bilinmezliğe. Akşam için sözleştik. “Sen gitmeden…” diye başladı cümleye. Bir “Rus Balesi” için sözleştik. Sonra onu giderken seyrettim. Ardından dakikalarca baktım.

Akşam olduğunda

Ben rüyamda sırılsıklamdım.
Uykuya yenik düştüm.
O ise baleye gitmedi.

Biz “elveda” bile diyemedik “Gelincik”.
Ben sevmezdim sevmeyi ama yarım kaldık gelincik.

Sen tamamla bizi.

Fotoğraf – Resim: Ayşe Aydoğuş
Hikaye: İrfan Kurudirek

Rüyalarım
Yorgun sabahlarım
Kalbini yüreğinde
Taşıyanlar;
Uçan hayallerimi
Dizlerime bağlayan
Dizeler.
Ben size
Ne diyeyim ki?

Selamlar
Saygılar.

Baştan sona gerçeklerle süslenmiş bir öykü…


Önsöz: Uzun bir öykü, emin değilsen başlama.

Şüphesiz ki hayatımın en zor sınavlarıydı üç sene hazırlanıp iki sene üst üste girdiğim “Beden Eğitimi ve Spor Bölümleri’ne Giriş Sınavları”. İlk senemde ÖSYM engeline takılmıştım, ikinci senemde teknoloji engeline. Üçüncü senemin ilk sınavında da “ego” kurbanı olmuştum. Artık ipler kopmuştu. Üst üste kaybedilen sınavlar sonrası Erzurum’da okuyamazdım. Ağızdan ağıza “Kütahya Dumlupınar Üniversitesi” dolaşıyordu. 90 günlük antrenman süreci sonunda fiziksel olarak mükemmel, psikolojik olarak yerin dibindeydim. Erzurum’un ikinci sınavı beklenmeden Kütahya’nın sınav ücretleri yatırıldı, sınava girilecek branş ayarlandı. Artık valiz hazırlama vakti gelmişti.

Ama yok! İrfan Erzurum’un ikinci sınavını başka bir branştan denemeliydi. Basketbol branşı için kendi adıma bir cenabetlik söz konusuydu. Bu açık. Söylenmeyen branş kalmadı, tabii bu söylentiler sırasında da bende kafa kalmadı. Tekrar basketboldan girsin diyenler, cimnastiği yapar diyenler, futbolcuydu İrfan, futboldan girsin diyenler. Güreşi dahi yapacağımı düşünüyorlardı. Ama baba mesleği; Atletizm

Hoş atletizm branşında da teknolojik bir gudubetlik söz konusu olsa da “Erzurum’un ikinci sınavına İrfan Atletizm branşından giriyor” kararı çıktı. Hayatımın şekilden şekile girdiği aşikar. Ama hem hırs var, hem azim var. Kazanmamam için neden de yokmuş, öyle söylediler. Bu tarz cümlelerden sonra toparladım kendimi. Kütahya rüya uçtu gitti avuçlarımın arasından. En azından o zamanlar öyle düşünmüştüm. Fakat işin aksi yanı ben 90 günlük antrenmanı Basketbol branşına yönelik yapmıştım ve Atletizm sınav sistemi o sene değişmişti. Dört disiplinde yarışıyordu adaylar. Atma, atlama, 100 metre ve 1500 metre. Evet, 1500 metre. Hatta evet 1500 metre.

Az ve öz anlatmak istiyorum ama o günlere döndükçe insan tuhaf oluyor. Az değil usta, koca 3 senemi harcadım ben bu işe. Bir haftam vardı babam çat pat hazırladı beni. 100 metrede ve Uzun atlamada güveniyordu bana. Bende güveniyordum kendime ama gülle 7 kilo. Ağır, güvenmedim kendime. 1500 metrenin bahsini açmıyorum bile.

63 kişi başvurdu sınava. Ben 63. adamdım. Eskiden 1 numaradan başlarlardı sınava almaya. Benim şansıma o sene sondan başladılar sınava. Ben ilk girdim tüm disiplinlere. Uzatmayacağım, uzun atlamada 4. hakkımda 5.63 atlayıp tam puan aldım. Gülleyi sadece 7 metre atabildim. Öğle arası yemek yedim, güvenmeye başladım kendime iyice. 100 metreye ilk ben çıktım. Fotosel fobime rağmen 12.00 koştum. Kötü bir dereceydi benim için ama en iyi 2. derece oldu bu.

Asıl hikaye 1500 metrede başlıyor. Hayatım boyunca -hele daha- 400 metrenin üzerindeki yarışları benimsemedim. Bana çok zor geldi hep. 400 metre koşularımda da çok kusmuşluğum vardır. Ben uzun mesafe adamı değilim derim hep bu yüzden. Ama 1500 metre, son yarış “koşarsan kazanacaksın” diyor tribünler. Herkes İrfan’ın destekçisi olmuş. Şaşırmamak elde değil sayın seyirciler. 1500 metre koşusu sırasında bir ağabeyimi duydum, ki hala ağabeyimi duyarım. Bir de babamı duydum. Sürekli “temponu koru” dediler. Oysa ki ilk turun verdiği gazla koşuyordum ben. 1500 metre yarışlarını izlemeyi çok severim. Mesela ben daha 11 yaşındayken Hicham El Guerrouj -Faslı ve Müslüman atlet- ’98`de Roma’da Dünya Rekoru kırmış; biz de canlı izlemiştik. Son tura girerken insan üstü bir atak yapmıştı. Yarış bittiğinde babamı ağlarken görmüştüm. Ama 1500 metre bana hep “Son tur atağı” olarak anımsatıyor kendini. Sınavda da son turda atak yapmıştım, yarış bittiğinde ciğerlerimin “İrfan senin oksijen tüpüne ihtiyacın var” sözünü haklı buldum ve ambülansa gittim. Yaklaşık 10 dakika baygın yattım ayıldığımda Doktorun okul müdürüne “Nefes alışı düzensiz hastaneye götürmemiz gerek” dediğini duydum. Korkmamak elde mi? Meğerse yanımdaki çocuk için söylüyorlarmış, ben iyiymişim.

Velhasıl ikinci aşama sınavı sonrasında 0.002 puanla Erzurum Eğitim Fakültesini kaçırarak Ağrı Eğitim Fakültesini kazandım. Efenim sevinmeli miyim, üzülmeli miyim bilemedim o an ama tüm çevremde bir düğün havası vardı. Yahu ben sporcuydum o sınavı kazanmam şarttı zaten diyordum içimden ama bende de bir düğün havası vardı. Daha önce sadece 18 yaşaltı milli takım için hazırlanırken futbol maçına gittiğim Ağrı’ya öğrenci olarak gidecektim. Zor zanaat.

Kimseyi tanımam etmem. Hocalardan 2-3 tanıdığım var o kadar. Evimden ayrı kalacağım, bu zor. GÜLMEYİN: -Ki ben Erzurum sınırları içerisinde 14 yaşındayken evinden 1 gece ayrı kalamayan adam en iyi ihtimalle 5 ay Ağrı’da okuyacaktım. Tebrikler kabul edildi, kayıt yaptırıldı. O sırada babamın bir arkadaşının oğluyla tanıştım -kendisi şu an canımdan ötedir- onunla kayıt yaptırmaya gidildi, kaynaşıldı. Aynı yurt odasına çıkıldı. Ramazan Ağrı’da tutuldu ve bir daha hiç o kadar zevkli tutulmadı.

Okul başladı. Yüzme dersleri için bir hamamın 1.60 m. olan havuzuna gidildi. Fakültenin yalnızca bir salonu vardı. Soyunma odalarının dolapları sadece bir kişilikti fakat biz o dolaplara iki kişi soyunuyorduk. Kapıları gıcırdıyordu. Asma kilitle tutturuyorduk, tutturmaya çalışıyorduk. Duş imkanımız yoktu. Sadece akşamları 22:00’dan sonra topluca inilen duşta suyun basıncı yakalanırsa borudan akan suda duş alma imkanımız vardı. Klasik KYK oda tipiydi. Ama ranza yoktu, tekli yataklarda üç kişi kalıyorduk. -ki üçüncü kişi de hayatımın en eğlenceli adamıdır- Dolaplarımız vardı içine çizmelerimin sığmadığı dolaplarımız. Tuvalet ve banyo odaya 50 metrelik bir mesafedeydi. Karnımız tokken dişlerimizi fırçalamak için yola çıkıyorduk, o ara acıkıyorduk zaten. Lokantada yemek yeme şansımız saat 19:00’a kadar devam ediyordu. Eğer yiyebilirsek o gün iyiydik. Yiyemezsek büyük çay eşliğinde tadına doyum olmayan bir muhabbet ile kahvaltıya devam. Sahura kadar edilen sohbetler, öldürücü boyutta içilen sigaralar çayı sevmeyen bana çayı içiren ortam. Naçizane iki bölümden oluşan yurt kantini. Bir bölümde yemek yenir, diğer bölümde çay ve çekirdek tüketilir. Müzik kutusuna içli türküler atılır.

Perşembe akşamları güzeldi. Erzurum’a gidilirdi Doğu otobüs firmalarının köhne otobüsleri ile. Arada sırada travego rastlardı. Yolculuğu hissetmezdik bile. Ama Pazar akşamları tekrar Ağrı’ya dönülürdü. Eğer yüzme dersi iptalse Pazartesi sabah dönülürdü, ki bu da büyük bir şanstı.

Basketbol derslerinde hocaya yardım etmek tuhaf bir duygu. Hareketleri göstermek, sınıfa anlatmak. Daha birinci sınıftan öğretmenin asistanlığını yapmak özgüvenimi artırdı kesinlikle. Sonra vizelere çalışıldı, yüksek notlar alınıldı. Keza finallerden de öyle. Ve kısa kestiğim sınav dönemi sonrası Erzurum Beden Eğitimi ve Spor Yüksekokulu’na yatay geçiş yapıldı. Mahşerin 3 atlısı artık Erzurum’daydı.

Erzurum’un ilk dönemi pek bir vasat geçti. Sınıfa adapte, derslere çalışma ve Ağrı’dan kalma bir kız arkadaşıyla uzaktan ilişki yürütme yöntemleri ile günler birbirini döverek gitti. Kariyer adına sadece I. Kademe Basketbol Antrenörlüğü aldım, ona da devam etmedim. Ama o sıralar edebiyatla fazla haşir neşir olmuştum. İyi şeyler çıkarıyordum şiir bazında. Daha öykülerime başlamamıştım, “Hasret” ve “Olmamışlık” konulu şiirlerim pek tutuyor. İnsanlar beni takdir ediyordu.

İkinci sınıfa başladığında sınıfla kaynaşılmış daha aktif olunmuştu. Beraber yiyilen yemekler, gidilen oyunlar derken sınıf gün geçtikçe eğlenceli bir hal alıyordu. Okulun imkanları Ağrı’ya nazaran daha fazlaydı. Soyunma odaları büyüktü, derslerin ayrı salonları vardı. Salonlar iki amaçlı kullanılıyordu. Dersliklerde projeksiyon makineleri vardı. Ağrı’dan sonra çağ atlamıştık. -İyi hoş bu gelişmeleri 1992’den beri takip ediyorum ama neticede öğrenci olmak ayrı.- Bu esnada ilk hikayelerimi bu sıralarda yazıyordum. O kış ağır geçmişti. Ama yakın dostlarımla daha fazla yakınlaşmış ve ilk kez o kış “Buz” ile tanışmıştım. İlk 46 numara patenlerle buza çıktım -Ayaklarım hala 39,5 numara- ama hiç düşmeden ilk günü “limon” yaparak tamamladım -Bilenler hatırlar- Beni fazlasıyla açmıştı. Ama buz hokeyi sporuna bir yandan da ısınıyordum. NBA maçları beklerken aralarda verilen buz hokeyi görüntüleri insanın içini ürpertiyor, “O çeliğin üzerinde nasıl duruyorlar” diye sorduruyordu. Discovery Channel’da izlediğim “Slowmotion” over shot görüntüleri ve paten, pak, sopa “How is made?” -Nasıl yapılır?” belgeselleri bu işe iyice bağlanmama sebep oldu.

Kış o sene Erzurum’da fazla kalmadı. Şubatta terk edip gitti. Biz bir heves ikinci dönem için “Buz hokeyi” dersi seçtik fakat derslerimiz teorikten öteye gitmedi. Hatta dersin adı “Buz pateni” idi ve biz “Short track” ödevleri hazırlayarak o dersten geçtik. Ama buz hokeyi benim içimde uhde olarak kaldı. İkinci dönem uzun atlama alanında kendimi geliştirmeye karar verdim. Yaklaşık bir ay hazırlandım fakat özel yetenek sınavlarından kalma sakatlığım tekrarladı. Fazla üstüne gidemiyordum.

Marmaris’te yapılan 6. Üniversite Oyunları’nda Uzun Atlama dalında Türkiye 10.su olmuştum. Bu üniversite için bir başarıydı fakat benim için değil. Antrenmanda atladığım dereceler kürsüye çıkmıştı ve Marmaris gerçekten benim hayatımın dönüm noktası olmuştu. Anlatmama gerek yok, blog’un geri kalan yazılarını takip edebilirsiniz diye bir ukalalık ile devam ediyorum. O yaz Ankara’da açılan I. Kademe Buz Hokeyi antrenörlüğüne katıldım. Kanadalı antrenörümüz bize 2 hafta eğitim verdi. Şüphesiz ki en çok eğitim gören bendim. Çünkü oradaki herkes uzaktan veya yakından hokeyle uğraşıyordular. Bense ilk kez sopa ile kayıyor pak ile oynuyordum. Hayatımın dönüm noktası uğraşlar sonucu “I Kademe Buz Hokeyi Antrenörlüğü” belgesini almakla oldu.

3. Sınıf kariyerimin en başarılı senesiydi. İlk dönem Korfbol branşı ile ilgilendim. Türkiye’de yeni olan bu sporu Doğu’da yaygınlaştırmaya karar verdik. Bu sırada buz hokeyi takımı kurmam gerektiğini söyledi “Buz hokeyindeki tek sebebim” olan isim. -Adını ver lan lavuk demeyin, gugıl amca kızıyor sonra.” Bende etrafımdaki arkadaşlarımı topladım kaymayı bilenler bilmeyenler toplandık, buz pistimiz yokken dondurulmuş havuzlarda insanlar üstümüze gülerken antrenman yaptık. Kulüplerle görüştüm, üniversite ile görüştüm. Bu işe çok hevesliydik. Malzeme desteği sağlandı, az da olsa kulüp desteği sağlandı. Formalar yaptırıldı, buz pisti bitiminde antrenmanlar başladı. Bu esnada U-18 Dünya Kupasının bir ayağı Erzurum’da yapıldı. O organizasyonda görev aldım. Organizasyonun bitiminde kurduğum takım ilk maçına çıktı ve 11-0 yenildi. Biz çok sevinçliydik, çünkü ortada hiçbir şey yokken bir takım kurmayı ve maça çıkmayı başarabilmiştik. Bu benim ilk oyuncu-antrenör deneyimim oldu.

Okulda yapılan duyuru üzerine Erasmus öğrenci değişim programına başvurdum. Ülke tercihi tekti ve “İtalya” idi. Buz adına bir şey yapamayacaktım ama Avrupa’yı görebilecektim, ingilizcemi geliştirecektim, Avrupa’da Beden Eğitimini görecektim. Bu hayallerle erasmus dil sınavına girdim, sonuçları ertesi ay açıklandı.

Kazandım.

İnsanlar evinden çıkıp markete gitmeye cesaret edemezken ben evimden Avrupa’ya gidecektim? Bu bir cesaret işi.

O tarihlerde Kocaeli’nde Korfol Türkiye Şampiyonası vardı. Bu da ikinci oyuncu – antrenör deneyimim oldu. İTÜ gibi bir korfbol devini yenmeyi başardık ve sonraki seneler için ümit verdik. -Bu sene mesela, hoş olmaz mı?”

Turnuvanın hemen ardından Erzurum’da Buz Hokeyi Türkiye Şampiyonası yaptık. Bu da üçüncü oyuncu – antrenör deneyimim oldu. Erkek takımıyla devrim yaptık. Toplamda 3 gol attık, 2’si Bilkent Üniversitesi’ne 1’i de tarafımdan Kocaeli Üniversitesi’ne atıldı. Bu çok büyük bir adımdı. Erzurum’da verdiğim emekler yerini buluyordu yavaş yavaş. Tüm bunlara başlamamıza vesile olan ismi asla unutmuyoruz tabii ki.

Erasmus işlemlerimi başlatmak için rektörlüğe gittiğimde İtalya ile anlaşmanın yenilenmediğini, Çek Cumhuriyeti’nin Brno kentinde bir üniversite ile anlaşıldığı söylendi. Fazla sevindim, hemen hocamla paylaştım “Hokey oynarsın orada git” dedi. İşlemler başladı, hızlandı. Yavaştan kendimi hazırlıyordum. 43 gün vize bekledikten sonra nihayet Çek Cumhuriyeti’ne gitmek için her şey hazırdı.

Prag, hayallerimin şehri. Sonunda görebilecektim. Üstelik diğer ülkeleri de gezme şansım vardı. “Venedik” mesela. Nietzche Ağladığında’yı görebilecektim Viyana’da. Tüm bu hayallerle ve sıkıntılarla çıktım yola. Gitmeme iki gün kala Ankara’da ilk kez düzenlenen “Kaleci Antrenörü ve Kaleci Eğitim Semineri”ne katılmak zorunda kaldım. Ailemle son günlerimi geçiremedim. Sadece gitmeden önceki akşam dostlarımla oturdum ve evde valizimi hazırladım.

O kadar.

Prag’a üç saat rötarlı gittiğim için Brno otobüsünü kaçırmıştım. Ama yine de eğlenceli bir macera yaşadık tiyatrocu arkadaşımla. İngilizce bilmeyen insanlardan yol tarifi aldık, kaybolduk, yolumuzu bulduk, 3,5 saat otobüs terminalinde 1 saatte soğukta oturduk. Tuhaf insanlarla tanıştık. İlk günüm çok hızlı geçti. Sonra 02:30’da otobüse atlayıp Brno’ya geldik. Tiyatrocu arkadaşım yurduna gitti, bende bir taksiye atlayıp yurduma gittim. Amerikalı ev arkadaşım uyanıktı, sonradan da takip ettiğim üzere o hep uyanıktı.

İşin tuhaf yanı Prag havaalanında sopalarımı vermediler. Bize bir adres bırakın biz size göndereceğiz dediler. Bende sadece yurdun adını söyledim ve kendi adımı yazdım kağıda. Türkiye gibi düşündüm “Sopalar bir daha gelmez” Ama öyle olmadı. 3 gün sonra sopalar geldi. Onlara kavuşmak cidden mutlu etti beni. Sadece kask ile dolaşamazdım ortalıkta.

Derslerimdeki problemi halletmek için koordinatörüme gittim. Buz Hokeyi dersi almak istiyordum fakat dersin kredisi yoktu ve çekçeydi. Zor bir olay. Kredisiz bir ders, çekçe ve buz hokeyi. Olsun dedim. Buz hokeyi için geldim dedim ve dersi aldım. O dersin yanında 11 ders daha aldım. Toplamda 12 ders alıyordum. Squash, yoga, düzeltici egzersizler bla bla bla. Türkiye’de bir senede alınan ders sayısını burada bir dönemde almak zor. İmzalar atıldı, anlaşmalar yapıldı. Birbiriyle çakışan 4 ders olmak üzere 12 ders alıyordum.

Hayatımda olup bitenler bunlar gibi görünürken edebiyatla aramı gittikçe düzeltiyor, Siyah Kahve’de -kapanmadan önce- büyük ustalar tarafından büyük övgüler alıyordum. Başka edebiyat sitelerinde de yazmaya karar verdim, olan yazılarımı yayınladım. İnsanlar tarzımı ve bahsettiklerimi çok sevdiler. Daha sonra “Dünaydın Sevgilim” adlı seri yazıları kitaplaştırmayı düşündüm. Sonradan fikir değiştirip bu isimle bir kitap yazmaya karar verdim. Sayfalar birbirini kovaladı, kitap tüm hızıyla devam ediyor. Bir yayınevi ile görüştüm “Memnuniyetle” cevabından sonra daha bir gayretle yazdım. Sonraları K Dergi editörleri tarafından YTÜ’de bu kitabın tanıtımı yapıldı Türkiye’de insanlar merak içinde kitap tarihini sordular bana. Mayıs 2010 diyelim, öyle olsun. Yazmayı seviyorum, yazdıkça yazacağım.

İlk gittiğim ders Badminton idi. Elektronik kartla girilen salonlar, bire bir soyunma odaları, 24 saat sıcak su, hijyenik sabun ve şampuanlar, askılıklar, ayakkabılar için özel dolaplar, squash için ayrı bölmeler, badminton raketleri ve topları için bölümler. Başımı fazlasıyla döndürmeye yetti. Dersin ortalarına kadar hocayı hiç görmedim. Bir kenarda bizi izleyip not alıyormuş, bunu da arkadaşlarım söyledi. İnsanlar Beden Eğitimi bölümünü okumak için bir “özel yetenek” sınavına girmiyorlarmış. Zaten bu tip okulları sporcular ve spor adamları tercih ediyormuş. Bu enteresan bilgilerle ilk dersimi bitirdim.

İkinci gittiğim ders Corrective Exercises – Düzeltici egzersizler idi. 17 yıldır aktif spor yapıyorum ama hayatımda ilk kez bu kadar değişik egzersizler gördüm. Aynı adla veya farklı adlarla bir sürü ders aldık, bir sürü hocayla karşılaştık; antrenörlük seminerleri olsun, okul dersleri olsun birçok egzersiz gördük fakat gerçek anlamda ilk kez böyle ısınma ve egzersiz çeşitleri gördüm. Bilmem, belki de benim ayıbımdır.

Buz hokeyi dersi “Primer of Skating, Ice Hockey and Figure Skating” adı altında olduğu için ilk derse sopa götürmemek gibi bir hata yaptım. Kayma egzersizlerinin ardından yapılan buz hokeyi maçını kenardan izlemek gibi bir kötü duyguyla tanıştım. Fakat ertesi gün full malzeme ile derse çıktım. Buz hokeyi geçmişim fazla olmadığı için çok şey öğrendim derslerde. Sonra “Kaptan” ile tanıştım. Bir kulüple sadece antrenman yapmak istediğimi söyledim. O da “Kaptanı” olduğu kulüpte oynayabileceğimi söyledi. Aynı gün Kometa Brno’nun maçını izledim. -Brno’nun en büyük buz hokeyi takımı- Türkiye’de futbol tribünlerinde göremediğim ateşi, desteği bir buz hokeyi maçında görmek beni çok şaşırttı, aşık etti. Kometa’nın antrenmanlarına şahit olmak -fotoğrafsız ve videosuz- bunları not edip eve gelince tekrar etmek kısacası işim üzerine çalışmak beni çok mutlu etti. Sonra antrenmanlarım başladı. Ders sonraları 2 saat antrenman yapıyorduk. Biz takımda oynadığımız için derste sadece maçlara katılıyorduk. Hatta ilerleme kaydedişim hocanın da dikkatini çekmiş olmalı ki birçok hareketin doğurusunu “Turecko” yapıyor deyip bana yaptırıyordu. Sınıfta fazlasıyla iyi adam vardı. Öyle ki orta sahadan şut yarışları sopanın tersiyle pak sürme yarışları yapılıyordu. Antrenmanlar çok ağır geçiyordu benim için. 2 saatide dolu dolu çalışarak geçiriyorduk. Hazırlık maçlarında oynadım, sezon maçlarında oynadım. Toplamda 6 gol attım. 4th Line – (Holiday Line) olarak başlayan hokey maceram 2. line’a kadar yükseldi. Taktikler izledim, oyunun piçliklerini ağzım açık izledim.

Sonrasında staj peydah oldu. 8 gün boyunca 18 yaşaltı bir bayan buz hokeyi takımına teknik ve taktik olarak antrenörlük yaptım. Takımda bulunan 16 kızın yarısından fazlası benden iyi şut çekiyordu. Teknik antrenmanlarda hocamdan yardım aldım. Taktik antrenmanlarda kendi drillerimi uyguladım, beğenildi. 10’dan fazla drill uyguladım şimdi bir tanesi benim adımla hala uygulatılıyor. Buraya izimi bıraktım. Küçük bir kulüp dahi olsa, bir gün bu taktik yapıldığında hatırlanacak olmam büyük bir şeref benim için.

İşte tüm bunlar gerçekleşirken “-40 derecede insanları toplayıp üstümüze gülenlere rağmen antrenman yaptığım” günler aklıma geldi. Malzemeleri taşırken ellerimin parçalandığı, oluksuz patenlerle 2 maç çıkarttığımız günler geldi aklıma. Şimdi beden eğitimi adına da, spor yönetimi adına da, buz hokeyi ve diğer buz sporları adına da kolumda çok bilezik var.

Kısa tutmaya çalıştığım bu yazı benim başarı öykümdür.


Hayata attığım ilk adımın izidir.


Artı ve Eksilerimle.

Çok ihmal ettim.
Başım yastığa düştüğünde
Gönlüme düşmedin
Birkaç gündür.
Başım dönüyor istemeden.
Bazen seni düşünürken
Su içiyorum
Yarıyor.
Bugün hayallerimi gördüm
Bir sokakta
Üşümüşler
Hepsi birbirine girmiş.
Arasından en güzelini ayırt ettim.
Diğerleri hala üşüyorlar.
Haberin olsun.

Bir kelebekten çok
Büyüledin içimi,
Bir kelebekten çok
Yaşadın içimde.
Hala nefes alıyorsun
Pır pır dolanıyorsun kalbimin
El değmemiş
Köşelerinde.
Sesine olan hasretim
Kanat seslerinle son buluyor.
Kanatlarında
Başka bir aşkın tozları
Serpiliyor yüreğime.
Kızıyor içimdeki ben.
Zehirliyorsun beni
Diye.

Verdim ona canımı gitti…

Ki sen bu gidişi “asil” sayanlardansın. Karşıma çıkacak yüzün yok, yerin dibinden konuşuyorsun. Bilirim, bu yara iyileşmeye meyilli değildir. Ama hiç değilse yerin üstündedir. Senin sevda diye yüreğin sanıp taşıdığın yerde olamam ben.

Ki ben hiç küçülmedim.

Bunu hatırla sen. Başka bir dünyadan sesleniyorum sana artık. Ne sesim kalır hatrında, ne bir gülüşüm. Bir kalabalık gördüğünde yalnızlığını anlayacaksın tekrar tekrar. Savaş çanları çaldığında sığınacak mezar arayacaksın o titreyen yerin lanet dibinde. Batıyor güneş en yüce dağların ardına ve bir daha asla doğmayacak ufacık dünyana. Bilirim çok sevmişsin beni nasıl soktuysan beni yerin dibine, sende girdin aynı şekilde.
Ben şimdi yürümekteyim o topraklarda. Üstüm başım toprak kokar belki, ama üzerindeyim yerin. Çınlasın şimdi kulakların. Eğer hala içindeysem yürüdüğümüz yolun altına gel, ayak seslerimle sana en büyük ayrılık şiirini yazdım. Dinledikçe utanasın, utandıkça derinlere batasın diye.

Ah!
Ah bu ziyansız kalbim.
Keşkeleri silen yüreğim şimdi “Boş ver” sefasının pezevengi.
Sen
Kendine yan.
Kendi kendine yan.

…

Sen ki canımın canını yakan.
Ey çiçeklerin en şerefsizi!
Ey kulların en perişanı
Sana okuduğum beladan ben korkarım.
Her kime inanıyorsan, kime güveniyorsan yerin dibinde;
Sığın şimdi onun eteklerine.

Parmaklarını suya bandır
Üstüne başına sür
Yüreğine değsin
Damlalar.

Tüm yaşamlar için tek tek savaşıyorum. Çocuk parkında kirlenen sevdama mı yanayım, açık bırakıp yattığım yüreğime mi? Yine de az tuzlu hayallere devam ediyorum. Çok cesur savaşıyorum. Bir başıma ve kimseden tek bir yardım beklemeden. Deli işi bu. Erimeyecek kumdan kaleler kuruyorum beynimde, yüreğimin dalgalarında yitip gidiyorlar acizce. Aziz bir oyunun son sahnesini canlandırıyorum sefil odamda. Yatağımın çarşaflarından bir perde yaptım yokluğunla oyunu sonlandırıyorum. Alkılşarım yankılanıyor duvarlarda, şımarıyor yokluğun. O bile tavır yapıyor bana.

Şimdi ardımda bıraktığım çiçekler karlar altında. Bir sabah uyandım etrafım kardan beyaz. Aklıma geliyorsun en anlamsız gülüşlerde bir damla yaşa hasret kalıyor yüreğim. Adamlık var serde, ağlamıyorum. Ellerimdeki kokun yüzüme bulaştı, hiç beceremedim seninle olmayı. Elime yüzüme bulaştırdım seni. “Rüya” gecesi çarşaflarımı yıkadım. Ama senin yaptığın gibi olmadı, buruşuk kaldı çarşafım. Yorganım sığmadı yatağa, üzüldüm ağladım bende. Yine bulaştın çarşaflara, yine yıkadım. Adamlık var serde, ağlamadım bu kez.

Sustum ama. Çok beğenildi bu susuşum. Herkesin dudağında o “beğenme” mimiği var ve imreniyorlar bana. Hissediyorum, sanki çok büyük bir adammışım da alttan alıyormuşum gibi davranıyorlar.

Bir avukat arkadaşım ellerimin boşluğa mahkumiyetine kanaat getirdi.

Yediremedim bunu kendime.

Doktora gittim
İçimdeki seni aldırmaya
Çok büyümüş
Alırsak
Ölürsün
Dedi.

Sonra yaşarsam eğer
Bir daha “sana” sahip olmayacağımı söyledi. Benim Dün’üm böyle geçti sevgilim.

Afiyet olsun.

Yara derin usta
Kanıyor.
İçerimde bir yerlerdesin
Hala.
Baktığım her şey
Gördüğüm her yer
Duyduğum her ses.
Seni hatırlatıyor.
Hadi unut beni
Rahat uyuyayım.

Bu hikaye italik başladı.
Sonra yere yakın olarak devam etti.
Bir gün yerin dibine girecekti.
Bugün girdi.

Bir vapura bindik seninle. Adını bilmediğim bir denizin üzerinde süzülerek gittik yine adını bilmediğim bir eve. Yüzüme kaçamak bakıyorsun ama yakalıyorum seni. Utanmıyorsun, kaçamak bakıyorsun tekrar tekrar. Hayallerimin başkentini andırıyor bu yolculuk. Sana ne andırıyor bilmiyorum ama yüzünde tebessüm var. İznini istemeden üstüme alıyorum ve gururlanıyorum içten içe. Aslında benim içimde de tuhaf bir heyecan var ama nedenini bilmiyorum. Anlamsızca ilerliyoruz seninle. Saçların uçuşuyor rüzgarda, kıskanıyorum seni. “Ne oldu?” bakışını atıyorsun bana. Bende dudağımı büküyorum “Bir şey yok”. Biliyorum, mimiklerimi bilmiyorsun ama bakışarak çok şey konuşuyoruz seninle. Tuhaf başladı, tuhaf gidiyor kopmaya meyilli yolculuğumuz.

Dalga sesleri bir şarkı çalıyor bize ama umursamıyoruz. Fazla havalıyız yahu? Sonra bir durakta iniyoruz seninle, bana bakıyorsun yandan. Siyah bir palto var üzerinde. Saçların siyah, gözlerin siyah, palton simsiyah bakışlarındaki ışıltı da siyah. Korkuyorum bu karanlıktan. Yürüyoruz adını bilmediğimiz yollarda. Yine yakalıyorum seni kaçamak bakarken ve yine utanmıyorsun bu işten. Hayatımda sıradan bir gün gibi başlayacağını umduğum gün, hayatımla devam ediyor. Bunun şaşkınlığını gizleyemem senden. Sevdalı sevdalı yürüyoruz seninle. Dalga seslerinin çaldığı şarkıyı duymadan, sokakta bize imrenen insanlara dönüp bakmadan yürüyoruz.

Bir kaldırımda oturuyoruz. Gözlerine bakıyorum, sadece gülüyorsun. Üşümüş gibi bir halin var. Ama bunu da iznin olmadan üstüme alıyorum, titriyorsun aşkımın korkusundan. Evet, korkuyorsun benden. Kork, çünkü çok seviyorum diyorum. Sende “nasıl?” diyorsun. Asil bir ihtiyar geçiyor yanımızdan. Bastonuyla seni gösteriyor. Sonra bana bakıyor. “Boşver” diyor gözleriyle. O da bizim dilimizden konuşuyor.

Dayanamayıp konuşmaya başlıyorsun, neden gülümsüyorsun sürekli diyorsun.

Bugün hayallerimin bir günü gerçek oldu
Ama ben bir günün hayalini kaç gün kurdum biliyor musun?

Diyorum sadece. Susuyorsun haklı olarak. Sonra güvercinler, martılar geliyor yanımıza. Oturup dinliyorlar bizi. Aralarından en büyüğü lafa giriyor;

Kendi dünyamı kurmalısın
Çünkü yanında bir güneş var. Diyor.

Bu martılar çok büyümüş diyorum. Kalkıyoruz oturduğumuz yerden ve köhne bir apartmana giriyoruz beraber. Hayallerin gerçek olduğu gün hayallerim kadar güzelleşiyor. Birlikte bir eve çıkıyoruz. İçerisi tanıdık gibi. Oval bir ayna var duvarda. Mutfağın yerleştiriliş biçimi tanıdık geliyor, bu evde çok şeyler yaptım ben. Çok yazdım, çok içtim, çok sevdim diyorum içimden. Aziz bir dostumun evini andırıyor burası. “Sandalyeler aynı baksana” diyorum, anlamsızca yüzüme bakıyorsun.

Sürekli gözlerini kaçırmandan rahatsız oluyorum. Çeneni tutup kaldırıyorum başını “Neden bakmıyorsun?” diyorum, “İlişkimizi ağırdan yaşamalıyız” diyorsun. Mutlu oluyorum. Sen kalbimi kırıyorsun ama ilişki yaşadığımızı duymak beni çok mutlu ediyor. Serseri bir hüzün alıyor bizi. “Bari gözlerime bak” diyorum, hiç kaçırmadan bakıyorsun. Çok seviyorsun beni, ben de seni. Ellerimiz birleşiyor, sevda-mız asilleşiyor. Gözlerime inanamıyorum. Çok güzel şeyler yaşıyoruz. Hayat nasıl dedin, bilmem hayatım senden ibaret dedim. Sarıldık, biz ilk kez sarıldık.

Sonra

Boynumun ağrısıyla uyandım.
Seninle konuştum.
Hayatımda ilk kez uyanıkken bir kabus gördüm.
Uyanmak için bacağımı sıktım
Uykuda değildim.
Bunun şerefine gözlerim iki damla yaş boşalttı.

Sonra

Havayollarından aradılar. Bagajınız var mı dediler? Bir tane çantam, incinmiş bir gururum ve paramparça bir kalbim var. Ama onu yüreğimde taşıyabilirim dedim. Onayladılar.

Ben artık uçabilirim.

Fotoğraf, Kurgu: M. İrfan Kurudirek

Nihayet bugün
Konuşmaya başladı benimle
Soğuk duvarlar.

Ben hiç cevap beklemiyorcasına
Seni anlatıyordum.
Araya girdi bir ses
“Değil mi?” diye.
Büyülü bir andı benim için.
Sustum.
Ağzım açıktı.
Cümlelerim henüz yerlerine dönmemişken
“Anlat, susma” dedi
Resmini astığım duvar.
Sen konuşuyorsun sandım
Ama arkamı döndüğümde
Kimse yoktu
Hayır aslında vardı
Bir melek vardı ardımda
Ağlıyordu
Elinde bir kalem
Günahımı yazıyordu.
Sonra bir bardak geldi oturdu masaya.
İki tane buz attım içine
Bembeyaz devam ettik
Bu karlı geceye.

Sabreden birisi gelmiş bugün
Aval aval suratıma bakıyor
Diyor ki
Metruk bir gecede gördüm onu
Vuruldum her hücremle
Sevdim
Falan
Filan
Adını söyledim
Sonra bir daha
Hiç
Görmedim.

Kefenime sarıldım
Titredi içim
Bir sigara içeceğim
Sonra maskemle öleceğim
Azrail gelirse
Söylemeyin kim olduğumu
Sürpriz büyük usta
Birbirine katacağım
Ölümle yaşamı
Maskem düştüğünde
Adını haykıracağım
Bir gün hesap soracalar bana
İşte o gün
Adını
Unutacağım.

Kafamın içinde bir ses var
Adını sayıklıyor sürekli.
Sanki ben unutacakmışım da
Hatırlatıyormuş gibi.
Ukalaya bak!
Gizli özne o aslında.
Kim sorusunu sorduğunda
Çıkar ortaya.
Şimdi üç deyince
Hep beraber onu çağırıyoruz tamam mı?
Işıkları kapatın
Sürpriz yapalım.
Karanlıkta göremem yüzünü ama
Çok özledim ben.
Işıkları yakalım
Çenemizi kapatalım
Hayır hayır.
Ruhumuzu kapatalım
Kendimizi yakalım.
Beğenmedim bu fikri.
Mabel Matiz dinler misin?
Paspas çok kirli evet.
Size tedavi olalım dedim
Ama sigara içiyoruz
Neyse ateşin var mı?
Yok
Dur
Cehennemden alıp geliyorum.
Çabuk gel
Sönmesin
Hayallerimiz.

Hala ıslatıyorum yatağımı
Ama bu kez gözyaşlarımla.
Bir heves bekliyorum seni
Evin camında babamı bekler gibi.
Avuçlarım kanıyordu ama bu başka
Şimdi yüreğim kanıyor bu “masum” aşka.
Sabahları erken kalkardırm
Şimdi sabahları erkenden yatıyorum.
Zayıflığım hala aynı
Gözlerim değişmedi hiç
Seni duyunca açılıyor perdesi.
Gözlerin
Aşkıma biçtiğim denizin
Fenerleri.
Masallarla uyurdum
Bir gün var olman ümidiyle uyuyorum şimdi.
Masal gibi.
Çocukluğum büyüyor gözümde.
Ben sadece
Uçmak için
“Ellerin olsun”
Dedim.
Sen ellerin oldun
Ve
Şimdi uçuyorsun.

Uyurken gördüm seni
Nefesini duyayım diye
Nefesini tuttum
O gün
Bugündür
Nefesim
Oldun.

Gözyaşına teslim oldun
Kaldırdın ellerini
Başın yastıkta
Af diledin Tanrı’dan
Yüreğinde bir yangınla.
Dağların ardında
Tahtadan bir kulübede
Elleri soğuktan çatlamış bir adam var.
Kanı pıhtılaşmış avuçlarında
Üşüyor biraz
Biraz da seviyor.
Sen gözyaşlarına teslim oldun
O ellerini
Dokudu
Kilim gibi

Senden geriye saydım
Koşarak geldi
Yeni günler.
Gökyüzünü süsledi
En sevdiğin renkte fişekler.
Sonra yine en sevdiğin renkte
Mumlar yaktım geceme
Işıl ışıl oldu odam
Takıldı gözüm camdaki bir noktaya
Annem geldi.
Başımı okşadı usulca
Babam kızdı
“Üzerini giy!” diye.
Kardeşim kapının önünde bekledi.
Sen belirdin camda sonra
El salladın bana
Güldün
Utandı mumlar
Noktadayken gözlerim
Kaybettim yüzünü
Ellerin kaldı
Cama yapıştırdım parmaklarımı
Soğuktu cam.
Buğusuna “Gel” yazdım.
Mumlar titrediler
Uyuttular beni en güzel ninnilerle.
Rüya görmedim hiç o gece.
Uyumadan önce gördüklerim hariç.
Hiçbir şey kalmadı senden geriye
Herkes eski yılda kaldı
Bir sen geçtin yeni yıla
Bir de
Sen

Bu yıl
Senden geriye sayacağım
Ki
Bitmesin.

Biz dolduk taştık
Geçme önüme artık
Yanımda yer al.