“Ufak şeylerin mutlu ettiği insanlar vardır hani. Ufacık şeyler mutlu eder. Küçük bir taş, bir şeker belki bir kolye… Ufacık beyinleri seven insanlar vardır hani. Ucuz ve tüyü bitmemiş aşklara yeri göğü yakanlar vardır. Onlara ithamımdır.”
Ufuksuzsun biliyorum…
İnkar etme
Sen de sevdin onu.
Büyük bir tarafın var biliyorum
Ama küçük tarafında kalmış
Aşkın
Kalbin
Her şeyin.
Asla ağzıma almıyorum “ucuz” kelimesini
Fakat her kelimemden anlıyorsun
Yaşadığın bu şeyin maliyetini.
Ve
Büyük tarafınla duruyorsun karşımda!
Gölgeliyorsun yaşadığın bu “ufaklığı”
Halin perişan
“Yuvarlanıp gitmek” deyim değil senin için.
Dikiliyorsun ya karşıma
Gölgen fazla geliyor o ufak sevdaya
İşte bu yüzden
Isınmak için yakılan her ateşi
Aydınlık sanıyorsun
Ve güneşin yanına almışsın beni
Güneşi yakmamı bekliyorsun.
Sen gölgelemeye devam et.
Ben bir gün güneşi yakacağım
Onu düşünüp uyuduğun her gece
Ben utanmadan adınla seviştim
Yok hayır,
Hiç üzülme
Ben yeni gururlar ektim
Ve
Yazık ömrüm!
Sen kazan diye
Ben hep kaybettim.