O kadar beklettim ki seni yüreğimde…
Sana dair sözleri dudaklarımdan topladılar. Yüreğimin limanlarında yasak avlandılar bazıları. Bir gidiş için bekletmedim seni asla. “Pişman” diye geçrisen aklının bir ucundan; değilim. Nefes alan tek parçam olarak içimde yaşıyor olduğunu bilmenin verdiği “aşk” kırpıyor gözlerimi.
Ben nasıl yenik düşmem zamana? Nasıl bağlanmaz elim, kolum, dilim… Ben senden bahsederken nasıl akıp gidebilir ki zaman? Kim alabilir ki bende ki seni? Usulca siniyorsun uykularımda kanıma. Biliyorsun. Bir çığ gibi büyümüyor, bir kış gibi esiyorsun içimde.
O kadar anlattım ki seni bir yerlerde…
Kimseye vermedim hesabını güzelliğinin…
Ve hiç arkama bakmadım seni severken. O kadar anlattım ki seni birilerine. Onlar dinlerken de sevdim seni. Ben anlatırken ağladı onlar, onlar ağlarken de sevdim.
Onlar seni hiç görmediler. Hiç bilmediler seni. Sadece sendeki beni bildiler ve çizdiler.
İçi en sevdiğin şarapla dolu
Ağzı mantarlı bir şişenin içerisine koydular seni.
Seni yüreğimde yıllandırıyorum
Yüzünü
Şişede.
Resim: Sema Demir [Czech Republic / Brno]
Kurgu: İrfan Kurudirek