üşüyen kuşları izlerken bir düğmeyi ezdim. kimin göğsünden kopmuş bilmiyorum. geçenlerde de yeleğimin fermuarını kopardım. kalbime yakındı. bilmiyorum ki kuşlar şüphe ediyor mu kar tanelerinin niyetinden, ayağımın altındaki düğmenin sesi var sadece. oracıkta, kapının önünde. birinin göğsünden kopmuş bir düğme; belki de kolundan, düğme intihar eder mi?
birlikte sinemada izlediğimiz filmler gündüz kuşağına kadar düşmüş. işte şimdi kendimi o düğme gibi hissediyorum. ölmemiş ama kopmuş. birileri farkında ama sahibi değil. bir dili var ama kimse bilmiyor.
kuşları izliyorum, kar taneleri dikiş tutmuyor.
mirfanK’15